Dziecko, które panicznie boi się niepowodzenia, nie chce w niczym brać udziału, począwszy od spraw związanych ze szkołą, a na przyjęciach urodzinowych skończywszy. Wymyśla przeróżne wymówki, najczęściej jest to ból głowy, ból brzucha, płacz czy napady złości. Nie chce wyjść z domu, a jeśli już to zrobi, za nic w świecie nie puści twojej ręki. Dla takich dzieci szkoła jest często bardzo bolesnym doświadczeniem, zwłaszcza w młodszych klasach, gdzie istnieją tylko dobre i złe odpowiedzi: „A” to zawsze „A”, „czerwone” zaś to „czerwone”. Nie ma miejsca na domysły – albo się zna odpowiedź, albo nie. W świecie nauki istnieje wyraźna granica oddzielająca złe odpowiedzi od dobrych. Lękliwe dziecko zawsze boi się, że wyląduje po niewłaściwej stronie tej granicy. Dzieci, które odczuwają lęk przed porażką, nie tylko chorują w szkole i odmawiają pójścia do niej, ale również pomniejszają swoją wartość i uważają, że kompletnie nic nie wiedzą, nawet gdy popełnią w zadaniu jedynie małe błędy. Coś im mówi, że aby zostały zaakceptowane, muszą być doskonałe.
Poza tym w pokoju takiego dziecka nierzadko można znaleźć kosz pełen zgniecionych kartek, na których napisanych zostało tylko kilka słów. Jeżeli bowiem pismo nie jest idealne, dziecko cierpiące na lęk przed porażką nigdy nie użyje gumki do mazania, lecz zaczyna całą pracę od nowa na czystej kartce. Spędza długie godziny, przepisując zadanie, a wszystko po to, by nie było widać, że popełniło błąd i musiało go wymazać. Nie ma również mowy o skreśleniu choćby jednego słowa czy litery.