Życie jedynego dziecka mamy i taty znam z własnego doświadczenia. Największym marzeniem jedynaka jest zwykle, by w domu było jeszcze jedno dziecko. Dlaczego? Właściwie nie dla towarzystwa, ale po to, by presja ze strony rodziców i ich uwaga skupiała się od czasu do czasu także na kimś innym. Gdy wszystkie oczekiwania i nadzieje pokładają tylko w tobie, trudno nie denerwować się tym, że możesz ich zawieść. Presja zaś jest rzeczywiście wielka. Musisz być jednocześnie synem dla ojca i córką dla matki. Nieustanny „nadzór” wywołuje lęk i niepokój. Rodzice mający tylko jedno dziecko obawiają się, że nie będzie ono rozwijało się prawidłowo. Brak interakcji z rodzeństwem próbują zrekompensować, zapewniając dziecku częste kontakty z rówieśnikami. Jedynak nie ma więc zbyt wiele prywatności. Ponadto tylko on ogląda zbyt głośno telewizję, włącza zbyt głośno magnetofon lub rozmawia zbyt długo przez telefon. Nikt inny nie skupia na sobie uwagi rodziców. Jedynak posiada cechy charakterystyczne zarówno dla najstarszego, jak i najmłodszego dziecka. Podobnie jak najstarsze, wykazuje on tendencje do perfekcjonizmu, nie może bowiem pozwolić sobie na błędy, gdyż wszystko, co robi, widać dosłownie jak na dłoni. Może to prowadzić do pojawienia się u jedynaka lęku przed porażką. W innych sytuacjach, gdy rodzina powiększa się, rodzice przestają bacznie obserwować starsze dziecko, lecz jedynak nie ma tego komfortu, ponieważ przez całe życie rodzice śledzą każdy jego krok. I wreszcie, podobnie jak najmłodsze dziecko, jedynak jest rozpieszczany i otaczany szczególną opieką. Uczenie się samodzielności może być dla niego bolesne i prowadzić do lęku przed rozłąką.