Uczęszczałam kiedyś na zajęcia pewnego profesora, który twierdził, że naśladując studenta i nieustannie zwracając mu uwagę na chwile wahania, jest w stanie sprawić, iż student ów zacznie się jąkać. Takie zastraszenie jest doskonałą ilustracją tego, co czuje dziecko, napawane strachem przez szereg sytuacji niesionych przez życie. Jąkanie zwykle występuje u dzieci, które mają wymagających ojców. Ojcowie ci charakteryzują się niskim, donośnym głosem i tym, że ciągle prowokują dzieci do przejawiania określonych zachowań. Dzieci, zwłaszcza młodsze, kiedy są popędzane i zastraszane, zaczynają się jąkać, a strach przed tym, że nie będą mogły przestać, pogarsza sytuację. Niewiele osób potrafi występować publicznie, nie czując strachu. Dzieci, rozpoczynając naukę w szkole, często są odpytywane z czytania. Dla wielu z nich ta sytuacja jest źródłem niepokoju, a dzieci jąkające się nie potrafią wręcz sobie z nią poradzić. Jednocześnie dzieci te zwykle pozostają na uboczu, ponieważ wstydzą się swojego jąkania. Brak przyjaciół zwiększa uczucie lęku i napięcia emocjonalnego. Oprócz wizyt u psychologa, który stwierdzi, co jest przyczyną jąkania, radzę również skonsultować się z logopedą.* Pomoże on dziecku przetrwać trudny okres. Istnieje wiele przyczyn jąkania. Dzieci nerwowe lub z nadpobudliwością psychoruchową są bardzo podatne na zająkiwanie się, ponieważ bardzo szybko mówią.