LĘK NIE JEST TYLKO I WYŁĄCZNIE problemem psychiki. To, jak się czujemy, nasze obawy i strach wpływają na kondycję fizyczną, a od niej z kolei zależy stan naszej psychiki. A więc zdrowie fizyczne i psychiczne powinny być jak para dobrze zgranych tancerzy. Kiedy zaczynają się problemy, lekarze decydują tym, które z nich myli kroki, i starają się temu zaradzić najlepiej jak potrafią.
Badanie objawów lęku u dzieci, zwłaszcza w przypadku niemowląt, jest prawdziwym wyzwaniem. Dzieci nieco starsze siedmio- czy ośmioletnie potrafią powiedzieć, kiedy są zmartwione, boją się lub są przerażone. Badając niemowlęta, specjaliści polegają tylko na obserwacji, np. niespokojne zachowanie może być symptomem nadpobudliwości, zaburzeń lękowych innych nieprawidłowości. Oznaki lękliwości, na które rodzice nie zawsze zwracają uwagę, to obgryzanie paznokci, nerwowe chichotanie, kłopoty ze snem i szybkie wpadanie w złość. Gdy malec niechętnie chodzi do szkoły albo wręcz odmawia pójścia do niej (co może być spowodowane lękiem przed niepowodzeniem), rodzice czasami zbyt pochopnie dochodzą do wniosku, że dziecko stwarza sztuczne problemy. Przypominam, że należy upewnić się, czy nie jest to objaw poważnych zaburzeń lękowych. Większość fizycznych symptomów lęku przedstawionych w tym rozdziale zdarza się rzadko. Jednak ważne jest, by rodzice zapoznali się z nimi. Omówione zostaną również te objawy, które często mylnie uznawane są za rezultat stresu. Rozdział ten zawiera też kilka uwag dotyczących leczenia lęków oraz współpracy z lekarzem.