Pierwsze dziecko staje się całym światem dla rodziców. Ich uwaga skupia się na maleństwie, które jest dla nich wszystkim. Świętują jego pierwsze gaworzenie, pierwszy ząbek i pierwszy krok. Album ze zdjęciami pęka w szwach. Jak wspomniałam już wcześniej, dzieci urodzone jako pierwsze zwykle są perfekcjonistami. Są sumienne, skrupulatne, dobrze zorganizowane, poważne i można na nich polegać. Zwykle dobrze radzą sobie w szkole. Jeżeli jesteś w stanie wyobrazić sobie, jak wielką presję odczuwa to dziecko, bez trudu wskażesz rodzaje lęków, z powodu których może ono cierpieć: lęk przed porażką, rozłąką, klasówką oraz inne zaburzenia opisane w tej książce.
Najstarsze dziecko pod wieloma względami jest podobne do jedynaka, ponieważ przez jakiś czas cała uwaga rodziców skupia się tylko na nim. Dziecko za wszelką cenę pragnie spełnić ich oczekiwania, a wtedy o lęk przed porażką nietrudno. Pewne dziecko powiedziało mi kiedyś, że nienawidzi być najstarsze, ponieważ mama i tata oczekują od niego „dorosłego” zachowania. Kiedy „szaleje” ze swoim młodszym bratem, popada w kłopoty, gdyż rodzice sądzą, że jako najstarszy powinien dawać przykład rodzeństwu. Często zapominamy, że najstarsze z rodzeństwa to też dziecko i nie zawsze będzie zachowywać się idealnie. Jeśli więc skacze po łóżku z młodszymi dziećmi, nie karć go za to. Dorastanie przypomina popularną zabawkę yo-yo, w jednej chwili postępujesz dojrzale, a w następnej nie, ponownie zbliżasz się do dojrzałości i znów oddalasz i tak na zmianę.