Najbardziej kłopotliwym symptomem lęku przed rozstaniem jest odmowa wyjścia do szkoły lub przedszkola. Odczuwane napięcie emocjonalne nie pozwala dzieciom zostawić matki. Kiedy dorastają, ich charakterystyczną cechą jest zupełny brak samodzielności, który czyni je nieszczęśliwymi. Przypadek dwunastoletniej dziewczynki był jednym z poważniejszych, jakie leczyłam. W relacjach z matką wykazywała wielkie zniecierpliwienie. Łatwo wpadała w złość i ciągle dokuczała młodszemu rodzeństwu. Nie było z nią żadnych kłopotów, kiedy zostawała sama z rodzicami. Gdy jednak pojawiało się rodzeństwo i musiała zabiegać o uwagę rodziców, zaczynały się problemy. W ciągu dwóch lat terapii odkryliśmy, że matka nie poświęcała jej wiele czasu, kiedy dziewczynka przeżywała trudny i niezwykle ważny wiek trzech lat. Matka, wróciwszy ze szpitala z nowo narodzonym synkiem, wysłała ją na kilka dni do babci. Dziewczynka do dziś nie może pogodzić się z tym, że musiała wtedy rozstać się z matką. Wiek dojrzewania jest kolejnym okresem krytycznym w dążeniu do niezależności. Dzieci między dwunastym a czternastym rokiem życia również muszą mieć zapewnione ogromne poczucie bezpieczeństwa, by śmiało próbowały samodzielności. Znałam trzynastoletniego chłopca, który uczył się doskonale, miał przyjaciół i dobrze porozumiewał się z nauczycielami, a mimo to w szkole płakał. Codziennie dzwonił ze szkoły do mamy, by po niego przyjechała. Sama szkoła czy też nauka nie stanowiły dla chłopca żadnego problemu. Po prostu nie potrafił on przebywać z dala od matki. W momencie, w którym powinien rozwijać poczucie niezależności i samodzielności, chłopiec doświadczał panicznego lęku przed rozłąką.