Jak już wcześniej wspomniałam, obserwacje należy rozpocząć z chwilą narodzin dziecka. Częsty płacz wskazuje zwykle na to, że z trudem znosi ono niewygody. To, jak długo dziecko potrafi czekać na karmienie lub zmianę pieluszki, sugeruje, jak w przyszłości będzie radziło sobie z napięciem emocjonalnym. Niektóre niemowlęta nie tolerują hałasu. Jest to naturalna reakcja. Nie oznacza ona, że w jakimś momencie życia dziecko narażone było na przebywanie w zgiełku. Inne niemowlęta natomiast śpią spokojnie, nie zważając na wrzawę.
Są dzieci, które bardzo szybko przywiązują się do pierwszego opiekuna. Nie akceptują żadnych zmian. Kiedy dorastają, również nie chcą spróbować niczego nowego, nieważne czy jest to owoc, warzywo czy też sytuacja, której wcześniej nie doświadczyły. Innym dzieciom z kolei nie sprawia różnicy, kto się nimi opiekuje. W samochodzie bądź sklepie czują się tak samo bezpieczne jak we własnym pokoju czy łóżeczku. W przyszłości będą one wykazywały zdolności przystosowywania się do każdej sytuacji. Wszystkie te zachowania stanowią klucz do określenia rodzaju temperamentu. Ważne, by rodzice pamiętali, iż nie ma nic złego w tym, że dziecko jest z natury niespokojne. Jednak w momencie, gdy zmuszają je, by postępowało niezgodnie z wrodzonymi cechami, staje się ono jeszcze bardziej nerwowe. Przykładem niewłaściwego postępowania dorosłych jest domaganie się od spokojnego dziecka, by było bardziej żywe i ruchliwe, lub narażanie nieśmiałego malca na uczestniczenie w nowej sytuacji bez wcześniejszego przygotowania. Wprowadzanie radykalnych zmian pogłębi niepokój nie tylko u dzieci, ale u samych rodziców.