Wszyscy chcą widzieć wokół zadowolone i szczęśliwe młode matki, jednak wydaje się jednocześnie, że nikogo nie interesuje, jakie naprawdę jest życie z małym dzieckiem mianowicie żmudne, wyczerpujące i pełne wyrzeczeń. Czemu jednak nikt nie odważa się powiedzieć jak jest naprawdę? Dawne, pewne siebie kobiety robiące karierę, po cichutku zamieniają się w milczące kury domowe. Czy polega to na braku poczucia własnej wartości? W rzeczy samej, większość kobiet w początkowym okresie spędzanym z dzieckiem znajduje się w swego rodzaju próżni. Życie zawodowe, dające dawniej wiele satysfakcji i poczucia własnej wartości umknęło gdzieś w siną dal, a możliwość czerpania sił z poczucia bycia dobrą matką jeszcze nie została odnaleziona. Trzeba też przyznać, że trudno jest budować nową świadomość jedynie na fakcie funkcjonowania w charakterze osoby żywiącej i opiekującej się dzieckiem. Być może byłoby nam łatwiej, gdyby w paradę nie wchodził wciąż przypominany mit matki. A jednak miast się bronić, staramy się dostosować. Nowa świadomość mogłaby się na przykład narodzić, gdybyśmy my, kobiety, nareszcie powiedziały jak się czujemy. Że odrzucamy wszelki perfekcjonizm, decydując się na proces stawania się matkami i bycia matkami. Musimy też uznać, że nie jest to proces, którym można sterować. Nie można go też przyspieszyć. Musimy odrzucić przeszłość z jej znanymi i pięknymi aspektami, by bez obciążeń rozpocząć nowe życie. I musimy^ wreszcie zaprzestać czepiania się naszych wczorajszych marzeń i wyobrażeń, gdyż jedynie wtedy doświadczymy, jaką pewnością siebie natchnąć nas może mała istotka.