Kobiety popadające po urodzeniu pierwszego dziecka w kryzys psychiczny potrzebują pomocy. Z jednej strony chodzi o możliwość zrzucenia psychicznego balastu, z drugiej zaś o całkiem prozaiczne wsparcie w opiece nad dzieckiem. Dla większości kryzys zaczyna się w chwili, gdy są same w domu z dzieckiem i nie mogą liczyć na żadną pomoc w opiece nad nim. Pierwszym środkiem zaradczym jest świadome wypracowanie sobie odrobiny czasu dla siebie. Czasu i przestrzeni, gdyż chodzi nie tylko o chwilę spokoju, ale i o możliwość pewnego zdystansowania się od stałej obecności  dziecka. Młody ojciec zyskuje to dzięki pracy zawodowej młoda matka powinna również mieć prawo do chwili oddechu. Niektórzy eksperci porównują urodzenie dziecka z traumatycznymi przeżyciami mężczyzn, którzy byli na wojnie. W obu przypadkach występuje potrzeba uporania się z przeżytym, poprzez stałe mówienie o swych doświadczeniach. Jest jednak pewna różnica: kobiety rzadko kiedy odważają się mówić o swych doświadczeniach, gdyż najczęściej są one odmienne od mitologizowanych przeżyć, jakie występować powinny u „matki jak z obrazka”. Tymczasem właśnie szczere wygadanie się jest najlepszą możliwością wyzwolenia się od popołogowej depresji. Uporządkowanie własnej psychiki wymaga czasu. Niełatwo ten czas znaleźć, jednak jeśli chce się wyłamać z diabelskiego koła negatywnych uczuć, trzeba to koniecznie zrobić!