Pewnego dnia do mojego gabinetu lekarskiego przyszła matka z dwunastoletnim synem. Podczas wizyty dziecko, siedząc na kolanach matki, cały czas zanosiło się płaczem. W trakcie rozmowy okazało się, że ojciec próbował nauczyć je boksu. Wymagał od chłopca, by był agresywny i nigdy nie płakał. Ojciec dorastał w miejscu, gdzie walki uliczne były na porządku dziennym. Toteż kiedy syn miał problemy z kolegami w szkole, kazał mu rozwiązywać je przy pomocy pięści. Chłopiec jednak był bardzo nieśmiały i wrażliwy. Ojcowskie lekcje boksu połączone z ciągłym prowokowaniem agresji spowodowały, że syn stał się okropnie zalękniony. To było przyczyną płaczu.
Cała rodzina została poddana terapii. Przekonałam ojca, aby zaprzestał treningów, dzięki temu chłopiec uspokoił się. Nie było łatwo udowodnić ojcu posiadającemu gwałtowny temperament, że użycie siły w rozwiązywaniu problemów było może dobre dla niego, ale zupełnie nie sprawdza się w przypadku syna. Jedne z istotniejszych badań temperamentu przeprowadziło w Nowym Jorku dwoje lekarzy medycyny – Stella Chess i Alexander Thomas.2 Badania rozpoczęto w 1956 roku. Obserwowano zachowania 133 osób od pierwszych miesięcy ich życia aż do wieku dorosłego. Badania wykazały, że temperament jest cechą stałą, niezwykle ważną dla psychicznego rozwoju człowieka. Na ich podstawie wyróżniono dziewięć cech, według których określa się rodzaj temperamentu: poziom aktywności: uzyskany przez porównanie czasu wzmożonej aktywności fizycznej z czasem przeznaczonym na odpoczynek.